အေျခအေနနဲ့အခ်ိန္အခါ
'' ကဲ-လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ- မင္းတို့တစ္ေတြ ေရာင္းခ်င္တာေရာင္း၊ ၀ယ္ခ်င္တာ၀ယ္- လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကားၾကေတာ့-ငါတုိ့က ဘာမႇမကန့္သတ္ေတာ့ဘူး'' လို့ ေၾကျငာလိုက္မယ္ဆိုရင္ ဘာေတြျဖစ္မလဲ။ အဲဒီလို လုပ္လိုက္ရင္ အေကာင္းေတြခ်ည္းျဖစ္လာ မယ္။ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ပစၥည္းေတြ ျပည္တြင္းမႇာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၀ယ္ယူ သံုးစြဲလုိ့ရသြားမယ္။ မိမိႏိုင္ငံက ကုန္ပစၥည္းေတြလည္း ႏိုင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တင္ပို့ၿပီး ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာလာမယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးအေကာင္းေတြခ်ည္းျဖစ္လာမယ္လို့------- ဘယ္စီးပြားေရးသမား ကအာမခံ ႏိုင္သလဲ။ခုခ်ိန္မႇာ ျပည္တြင္းက စိုက္ပ်ိဳးထုတ္လုပ္ေနတဲ့ အစားအစာေတြကို လြယ္ကူစြာ ၀ယ္ယူ စားေသာက္ေနႏိုင္တယ္ေနာ္။ ေစာေစာကေျပာသလိုသာလြတ္လပ္စြာ၀ယ္ခြင့္၊ ေရာင္းခြင့္ ေပးလိုက္ရင္--- လူဦးေရသန္းေထာင္နဲ့ခ်ီ ရႇိေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ၀န္းရံထားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲႀကိဳက္ေစ်း ေတြေပးၿပီး ၀ယ္ယူသြားၾကရင္--- ခ်မ္းသာသြားမယ့္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ရႇိၿပီး--စားစရာ ျပတ္လပ္ သြားမဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္ရႇိမလဲ စဥ္းစားရေအာင္။ ကဲ--- ႏိုင္ငံေတာ္ အက်ိဳးစီးပြားဆိုတာ --ျမင္ၿပီလား။
ကမၻာမႇာ ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာပါတယ္ဆိုတဲ့ အေမရိကန္လို ႏိုင္ငံႀကီးကေတာင္မႇ ဘယ္ပစၥည္း ေတြဆိုရင္ တင္သြင္းခြင့္ေပးမယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲတင္သြင္းခြင့္ေပးမယ္။ ဘယ္ပစၥည္းေတြဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ပဲတင္ပို့ခြင့္ျပဳမယ္။ စသည္ျဖင့္ေတာ့ကန့္သတ္ေနရတာရႇိတာေပါ့။ အမ်ိဳးသားအက်ိဳး စီးပြားဟာကိုး။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမႇာ စိုက္ပ်ိဳးတဲ့သူေတြဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္က ပံ့ပိုးမႈေတြေပးၿပီး စိုက္ပ်ိဳးမႈေတြ ဆက္လက္ လုပ္ေစရတယ္။ ဒါဟာလည္း အေျခအေနတစ္ရပ္ရပ္ေၾကာင့္ စားစရာ၀ယ္မရခဲ့ရင္--ဆိုတာ စဥ္းစားထားတဲ့ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ခ်င့္ခ်ိန္ရတာေပါ့ေနာ္။
မိသားတစ္စုတည္းမႇာပဲၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ။ ေန့စဥ္စားဖုိ့အတြက္ ကုန္က်တာရႇိမယ္။ အ၀တ္အစား အသံုး အေဆာင္ေတြရႇိမယ္။ စိတ္အပန္းေျဖစရာ လိုအပ္ခ်က္ေတြရႇိမယ္။ အဲဒါကိုတစ္လလံုးလံုးဘာမႇ မစားဘဲအ၀တ္အစား ခ်ည္း၀ယ္၀တ္လို့ျဖစ္မလား၊ အေပ်ာ္အပါးခ်ည္းပဲလုပ္ေနလို့ျဖစ္မလား---ေနာ္။
အဲဒီသေဘာတရားနဲ့ၾကည့္ရင္ တစ္မ်ိဳးသားလံုးအတြက္ လိုအပ္တာေတြကိုေတာင္မႇ အေရးတႀကီး လိုအပ္ တာနဲ့-သာမန္လိုအပ္တာ၊ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ၀ယ္ခြင့္မေပးသင့္တာေတြေရြးခ်ယ္ရမယ္ေပါ့။ အဲ---တစ္ခုပဲရႇိတာက အဲဒီလိုကန့္သတ္ပိုင္ခြင့္ကိုပဲ မႇန္မႇန္ကန္ကန္အသံုးျပဳဖို့၊ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား တစ္ခုတည္းၾကည့္ၿပီး မမႇန္မကန္တာေတြ မလုပ္ဖို့ လိုတာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မႇန္ထဲျပန္ၾကည့္ရဲဖုိ့ လိုတာေပါ့ေနာ္---။
တစ္ခုက ပံုတူကူးတာ။ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ႏိုင္ငံေတြကို ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို--ကိုယ့္၀န္းက်င္ကို အားမရတာကေတာ့လူတိုင္းေပါ့။ တစ္ခုေတာ့ရႇိတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္လာေအာင္ အဲဒီႏိုင္ငံေတြ ဘယ္လို ႐ုန္းကန္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ၊ ဘယ္လိုမႇားခဲ့ဘူးတယ္ဆိုတာကို ျမင္တတ္တဲ့သူ-ျမင္ႏိုင္တဲ့လူျဖစ္မႇ အျမင္က်ယ္မယ္။ ပံုတူကူးတာဟာ အခ်ိန္အခါ၊ အေျခအေန၊ ပတ္၀န္းက်င္ အားလံုး ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ္၊ ေျပာရရင္ လူေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္အေျခ အေနေတြကိုေရာဆိုတာ--ျမင္ရမႇာ။
တ႐ုတ္ႏိုင္ငံႀကီး ယေန့ေအာင္ျမင္ၿပီး ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာေနတာကိုေတာ့ အားက်မႇာေပါ့-ဒါလူတိုင္းရဲ့ ဆႏၵ ပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္က ဆႏၵေစာၿပီး ေဆာင္ရြက္ခ်က္မႇားခဲ့လို့ ျပည္သူသန္း ၃၀ ေလာက္ ငတ္ၿပီး ေသခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာ ယေန့လူေတြေမ့ေနေလာက္ပါၿပီ။ ဒါဟာႀကီးမားတဲ့ ေပးဆပ္မႈေၾကာင့္ ျပဳျပင္ရမဲ့အခ်က္ေတြ ပိုျမင္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ မျငင္းႏိုင္ဘူးေပါ့။ တစ္ခုရႇိတာက ခုအခ်ိန္အခါဟာ ယခင္တုန္းကအေျခအေနေတြထက္ ပိုသိမ္ေမြ့တယ္၊ ပိုခက္ခဲတယ္၊ ပိုၿပီး စိန္ေခၚမႈ ေတြမ်ားတယ္ဆိုတာကိုေတာ့သိထားသင့္ပါတယ္။ဒီေတာ့မ်က္စိက်ယ္က်ယ္ဖြင့္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေတာ့စူးစမ္းေလ့လာ သင့္တယ္။ အေကာင္းလိုခ်င္ရင္ အခ်ိန္နည္းနည္းေပးရမယ္။ အေကာင္း ဆံုးျဖစ္ဖို့ဆိုရင္အခ်ိန္မ်ားမ်ားပိုေပးရမယ္။ဒါဟာလည္း ကုန္ဆံုးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကေပးတဲ့ သင္ခန္းစာ ေတြမို့-- ေနာက္တစ္ခါမမႇားရေအာင္-- စနစ္တက်၊ အခ်ိန္ယူ၊ ေသခ်ာေအာင္လုပ္ဖို့ သိပ္လို တာေပါ့ေနာ္
ကမၻာမႇာ ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာပါတယ္ဆိုတဲ့ အေမရိကန္လို ႏိုင္ငံႀကီးကေတာင္မႇ ဘယ္ပစၥည္း ေတြဆိုရင္ တင္သြင္းခြင့္ေပးမယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲတင္သြင္းခြင့္ေပးမယ္။ ဘယ္ပစၥည္းေတြဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ပဲတင္ပို့ခြင့္ျပဳမယ္။ စသည္ျဖင့္ေတာ့ကန့္သတ္ေနရတာရႇိတာေပါ့။ အမ်ိဳးသားအက်ိဳး စီးပြားဟာကိုး။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမႇာ စိုက္ပ်ိဳးတဲ့သူေတြဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္က ပံ့ပိုးမႈေတြေပးၿပီး စိုက္ပ်ိဳးမႈေတြ ဆက္လက္ လုပ္ေစရတယ္။ ဒါဟာလည္း အေျခအေနတစ္ရပ္ရပ္ေၾကာင့္ စားစရာ၀ယ္မရခဲ့ရင္--ဆိုတာ စဥ္းစားထားတဲ့ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ခ်င့္ခ်ိန္ရတာေပါ့ေနာ္။
မိသားတစ္စုတည္းမႇာပဲၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ။ ေန့စဥ္စားဖုိ့အတြက္ ကုန္က်တာရႇိမယ္။ အ၀တ္အစား အသံုး အေဆာင္ေတြရႇိမယ္။ စိတ္အပန္းေျဖစရာ လိုအပ္ခ်က္ေတြရႇိမယ္။ အဲဒါကိုတစ္လလံုးလံုးဘာမႇ မစားဘဲအ၀တ္အစား ခ်ည္း၀ယ္၀တ္လို့ျဖစ္မလား၊ အေပ်ာ္အပါးခ်ည္းပဲလုပ္ေနလို့ျဖစ္မလား---ေနာ္။
အဲဒီသေဘာတရားနဲ့ၾကည့္ရင္ တစ္မ်ိဳးသားလံုးအတြက္ လိုအပ္တာေတြကိုေတာင္မႇ အေရးတႀကီး လိုအပ္ တာနဲ့-သာမန္လိုအပ္တာ၊ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ၀ယ္ခြင့္မေပးသင့္တာေတြေရြးခ်ယ္ရမယ္ေပါ့။ အဲ---တစ္ခုပဲရႇိတာက အဲဒီလိုကန့္သတ္ပိုင္ခြင့္ကိုပဲ မႇန္မႇန္ကန္ကန္အသံုးျပဳဖို့၊ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား တစ္ခုတည္းၾကည့္ၿပီး မမႇန္မကန္တာေတြ မလုပ္ဖို့ လိုတာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မႇန္ထဲျပန္ၾကည့္ရဲဖုိ့ လိုတာေပါ့ေနာ္---။
တစ္ခုက ပံုတူကူးတာ။ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ႏိုင္ငံေတြကို ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို--ကိုယ့္၀န္းက်င္ကို အားမရတာကေတာ့လူတိုင္းေပါ့။ တစ္ခုေတာ့ရႇိတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္လာေအာင္ အဲဒီႏိုင္ငံေတြ ဘယ္လို ႐ုန္းကန္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ၊ ဘယ္လိုမႇားခဲ့ဘူးတယ္ဆိုတာကို ျမင္တတ္တဲ့သူ-ျမင္ႏိုင္တဲ့လူျဖစ္မႇ အျမင္က်ယ္မယ္။ ပံုတူကူးတာဟာ အခ်ိန္အခါ၊ အေျခအေန၊ ပတ္၀န္းက်င္ အားလံုး ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ္၊ ေျပာရရင္ လူေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္အေျခ အေနေတြကိုေရာဆိုတာ--ျမင္ရမႇာ။
တ႐ုတ္ႏိုင္ငံႀကီး ယေန့ေအာင္ျမင္ၿပီး ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာေနတာကိုေတာ့ အားက်မႇာေပါ့-ဒါလူတိုင္းရဲ့ ဆႏၵ ပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္က ဆႏၵေစာၿပီး ေဆာင္ရြက္ခ်က္မႇားခဲ့လို့ ျပည္သူသန္း ၃၀ ေလာက္ ငတ္ၿပီး ေသခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာ ယေန့လူေတြေမ့ေနေလာက္ပါၿပီ။ ဒါဟာႀကီးမားတဲ့ ေပးဆပ္မႈေၾကာင့္ ျပဳျပင္ရမဲ့အခ်က္ေတြ ပိုျမင္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ မျငင္းႏိုင္ဘူးေပါ့။ တစ္ခုရႇိတာက ခုအခ်ိန္အခါဟာ ယခင္တုန္းကအေျခအေနေတြထက္ ပိုသိမ္ေမြ့တယ္၊ ပိုခက္ခဲတယ္၊ ပိုၿပီး စိန္ေခၚမႈ ေတြမ်ားတယ္ဆိုတာကိုေတာ့သိထားသင့္ပါတယ္။ဒီေတာ့မ်က္စိက်ယ္က်ယ္ဖြင့္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေတာ့စူးစမ္းေလ့လာ သင့္တယ္။ အေကာင္းလိုခ်င္ရင္ အခ်ိန္နည္းနည္းေပးရမယ္။ အေကာင္း ဆံုးျဖစ္ဖို့ဆိုရင္အခ်ိန္မ်ားမ်ားပိုေပးရမယ္။ဒါဟာလည္း ကုန္ဆံုးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကေပးတဲ့ သင္ခန္းစာ ေတြမို့-- ေနာက္တစ္ခါမမႇားရေအာင္-- စနစ္တက်၊ အခ်ိန္ယူ၊ ေသခ်ာေအာင္လုပ္ဖို့ သိပ္လို တာေပါ့ေနာ္
posted by Admin at
5:27 PM
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home